Max Driessen werd geboren en groot gebracht in een gezin dat behoorde tot de industriële elite van Hengelo. Zijn vader was Eduard Driessen, directeur/eigenaar van de Fabriek van Hijschwerktuigen N.V.; Stork Hijsch in de volksmond. Dit bedrijf was ooit begonnen als een afdeling van Stork, maar Driessen wist er een zelfstandige, bloeiende onderneming met meer dan 200 werknemers van te maken. Een geweldige prestatie die natuurlijk veel zegt over de kwaliteiten van vader Driessen. Zoon Max zou zijn vader in zekere zin later nog overtreffen maar daar zag het aanvankelijk niet naar uit. Op het gymnasium in Hengelo was Max namelijk niet in alle vakken een uitblinker. Dat gold echter niet voor bètavakken als wis- en natuurkunde. Daarin was hij wel degelijk een goede leerling en daarom ging hij als 18-jarige jongen naar de prestigieuze Eidgenössische Technische Hochschule in Zürich om werktuigbouwkunde te studeren. In 1921 studeerde hij af. 

Het eigenzinnige karakter van Max kwam al naar voren toen hij op het gymnasium zat. Daar leerde hij Annetje de Holl kennen en werd verliefd. Het zou de grote liefde uit zijn leven worden, maar geloofsperikelen dreigden spelbreker te worden. Max kwam uit een katholiek gezin en Annetje was de dochter van een doopsgezinde predikant. Een onmogelijke combinatie zo werd door de ouders geconstateerd, maar Max zette door. Hij bleef contact houden met Annetje, wist de twijfels bij zijn ouders weg te nemen en zou uiteindelijk in Amerika met haar trouwen.

Vanaf 1923 woonde en werkte Max inmiddels in Amerika. Een veilige baan bij Stork in Hengelo had hij laten schieten. Liever koos hij een andere weg en trad in dienst bij Electric & Manufacturing Company in Philadelphia waar Annetje zich bij hem voegde. Niet lang hierna echter kwam er bericht uit Nederland dat vader Eduard Driessen was overleden. Voor de moeder van Max braken er nu zorgelijke tijden aan. Het was daarom misschien maar het beste dat Max en zijn vrouw Annetje terug zouden komen naar Nederland. Moeder Driessen had al gesproken met D.W. Stork voor een functie aan de fabriek. D.W. voelde daar op zich wel wat voor, maar wilde Max nog geen baan als directeur aanbieden. Hij zou eerst maar eens als ingenieur beginnen voor een salaris van honderd gulden per maand. Daar hoefde Driessen jr. niet lang over na te denken. Hij vond het aanbod veel te mager en toen hij aan de slag kon bij het Zwitserse bedrijf Brown, Boveri & Cie. (voor een veel beter salaris), was de keus snel gemaakt: terug naar Zwitserland. Het bedrijf in Zwitserland produceerde onder meer locomotieven voor de mijnbouwindustrie. En dat zou de opmaat worden voor een terugkeer in 1929 naar Nederland.

Met de nodige ervaring in zijn bagage ging Driessen bij de Staatsmijnen in Limburg werken. Hij werd belast met de leiding over het proefstation in Treebeek, een dorp vlakbij Brunssum. Het proefstation deed in opdracht van de Staatsmijnen onderzoek naar nieuwe technieken in de mijnbouw, variërend van nieuwe lastechnieken, koeltorens, locomotieven en ook het kolenwasproces. Juist het onderzoek naar verbetering van het kolenwasproces zou Max Driessen internationale roem bezorgen. Tot aan Driessens uitvinding was het kolenwasproces (steenkool zuiveren) een dure, omslachtige bezigheid. Als dat proces verbeterd zou kunnen worden was er dan ook veel geld te verdienen voor de Staatsmijnen. De creatieve Max Driessen vond uit dat het kolenwassen veel beter en efficiënter kon geschieden met behulp van een zogenaamde hydrocycloon, dan door de kolen te wassen in enorme bezinkbassins. Het kolenwasproces kon plotseling veel efficiënter en goedkoper uitgevoerd worden. De uitvinding sloeg in als een bom. Tijdens de introductie van de hydrocycloon (een klein, kegelvormig vaatje) in Londen in 1939 was er dan ook alom verbazing en bewondering voor de uitvinding. En dit was nog maar het begin van het succes.

Op het persoonlijke vlak was Max Driessen iemand die hield van avontuur en cultuur. Zo was atleet, ingenieur en sportbestuurder Ad Paulen een goede bekende en deden ze samen mee aan de rally van Monte Carlo. Ook op het gebied van cultuur voelde hij zich thuis. In zijn ‘Amerikaanse periode’ bezocht hij concerten en musea in de grote steden. In Nederland waren kunstschilders als Antoon Kruysen en Charles Eyck vrienden van de familie Driessen. Charles Eyck schilderde zelfs de kinderkamer van de Driessens. Daarnaast was Max een muziekliefhebber en zelf een uitstekende pianist.

Inmiddels was de arbeidsrelatie tussen de Staatsmijnen en Driessen behoorlijk verslechterd. De oprichting van dochteronderneming Stamicarbon door de Staatsmijnen, was Driessen een doorn in het oog. Stamicarbon beheerde licenties en patenten maar Max Driessen beschouwde zichzelf als uitvinder van de hydrocycloon. Niet lang na ‘Stamicarbon’ besloot hij dan ook te emigreren naar mijnbouwstad Pittsburgh in Amerika en nam hij ontslag bij de Staatsmijnen. Die keuze voor Amerika lag voor de hand. Daar gold het patent op de hydrocycloon niet en Driessen besloot dit uit te buiten. Vanuit Amerika begon hij een onderneming in hydrocyclonen. Tijdens een zakelijke rondreis in Europa kwam hij in 1950 zodoende in Zwitserland en daar sloeg het noodlot toe.

Max kreeg een blindedarmontsteking en werd in het ziekenhuis geopereerd. Hoewel de operatie slaagde werden complicaties daarna hem toch fataal. Waarschijnlijk als gevolg van bloedvergiftiging kreeg Max Driessen een hartstilstand en overleed hij op 51-jarige leeftijd.

De hydrocycloon zou uiteindelijk Max Driessen overleven tot op de dag van vandaag. De uitvinding wordt inmiddels ook gebruikt ten behoeve van andere industrieën zoals de chemische- en zetmeelindustrie. Vandaag de dag is de cycloon niet meer weg te denken in tal van productieprocessen. Het is de verdienste van een eigenzinnige en creatieve man.

Auteur: Niels Bakker

Zie ook Biografisch Portaal